Ik neem afscheid, afscheid van mijn jeugd. Misschien ligt dat al wel een tijdje achter me, maar nu ik straks 46 wordt en mensen me met u aanspreken wordt het
tijd. Tijd om even bewust stil te staan bij wat dat nou betekend. Zeker in deze maatschappij waar je veel geconfronteerd wordt met het schoonheids ideaal van
jong zijn. En laten wel wel wezen dat is ook fantastisch! Waar sta je dan als je tegen de 50 loopt? Ik denk niet dat ik ooit echt heb beseft dat het mij ook
gaat overkomen.
50 en dus een oudere vrouw in de ogen van velen.
Van binnen voelt het tijdloos en daarom is er nog wel eens een conflict met mijn innerlijk en mijn uiterlijk. Soms voel ik me mooi en jong en dan confronteerd mijn spiegelbeeld me met de uiterlijke werkelijkheid en soms voel ik me oud en minder aantrekkelijk in schoonheids maatstaven en dan ook zegt mijn spiegelbeeld dat dat wel meevalt.
Ook de overgang speelt mee met het bewust afscheid nemen, mijn lichaam verteld me dat het echt tijd is. En dat is ok! Ik voel aan alles dat het me past, dit lichaam en deze verandering. Het is weer even zoeken naar een plek in de maatschappij, maar vanbinnen voelt het goed. Ik kom steeds meer thuis in mezelf en dat gevoel is magisch. Zoveel momenten van rust en tevredenheid en steeds vaker dat kloppend gevoel dat alles precies zo is als dat het is bedoeld! Vanmorgen tijdens het mediteren voelde ik dat ik wil leven, leven zoals het bedoelt is, met heel veel liefde, plezier en vooral zijn.
Zijn in het moment en in mijn hart, niet te veel meer in mijn hoofd, daar hoef ik niet te zijn. Mijn lichaam is zoveel wijzer en een veel fijnere plek om te zijn. Daar is het werkelijk onthaasten! En deze inzichten voelen wijs en ik voel me gedragen door deze wijsheid die komt van een plek die ouder is dan ik ben. Dan mijn lichaam is en door de rust die nu in me zit kan ik daar zijn! En dit heeft voor mij zeker met leeftijd te maken.
Dankjewel leven, dankjewel tijdloosheid!
Liefs Marianne