Ik ben kapot, dat voelt soms zo. Natuurlijk weet ik dat ik in essentie heel en compleet ben. Alleen soms voelt het alsof ik onherstelbare schade heb en nooit meer door een apk keuring kom. Gistermorgen tijdens het koffie drinken met mijn man hadden we het over het opruimen rond ons huis. We hebben nog niet zo lang geleden het weiland achter ons huis gekocht en dit betekende ook dat we niet gaan verhuizen en dus kan het grote opknappen beginnen. En dat is zeker nodig. Tijdens dit gesprek hadden we het over het rijden naar de stort en mijn man zei opeens; Maar jij kunt ook de spullen in de bus gooien en naar de stort rijden’. Van binnen uit voelde ik het gevoel van paniek opkomen en voordat ik het wist rolden de tranen over mijn wangen. Ergens in mijn hoofd probeerde ik dit tegen te houden en vroeg me tegelijk af, waar komt dit nou vandaan. Mijn reactie was zo voorbij de controle die ik had dat ik er nog steeds verbaasd over ben. Mijn hele leven vind ik het eng om ergens binnen te stappen of nieuwe plekken te bezoeken. Ik voel me ongemakkelijk en niet op mijn plek. Zelfs een verjaardag van familie geeft me nog een licht gevoel van wegrennen. Vroeger hingen we vaak rond bij een vriend in zijn huis en elke keer als we daar hadden afgesproken wilde ik liever niet naar binnen of ik zorgde dat ik samen met iemand naar binnen liep. Ook toen ik kleiner was en we naar familie gingen had ik hetzelfde gevoel en pas als we binnen waren zakte het wat weg, maar het gevoel van er niet echt bijhoren bleef. Later heb ik geprobeerd dit gevoel weg te roken, weg te blowen, weg te drinken en weg te snuiven en slikken. Maar echt weg is het nooit geweest en ben ik blijkbaar erg goed geworden in situaties vermijden en mijn gevoel zoveel mogelijk te onderdrukken. Gistermorgen kwam het gevoel dus even heel sterk naar boven samen met het gevoel van kapot zijn. Ik zou heel graag dit gevoel willen helen en accepteren of net andersom. Dit gevoel draag ik al zolang bij me en heeft zo’n impact op mijn leven. Het houdt me op veel momenten in een freeze stand waardoor ik vaak niet een volgende stap zet en dus mezelf tegen houdt in het volledig leven. Het houdt me in mijn hoofd en vast in een soort van slachtofferschap. Soms voelt de wereld die ik om me heen heb opgebouwd nep omdat ik een deel van mezelf weg duw en me continu aanpas aan de mensen om me heen en mezelf niet volledig durf te laten zien. En hoe dichter ik bij mezelf kom hoe groter het contrast is met mijn buitenwereld. Op dit moment weet ik niet waar ik moet beginnen, wel weet ik dat ik dankbaar ben voor mijn lichaam die heel duidelijk aangeeft waar ik naar mag kijken en waar ik mezelfmag gaan accepteren. Dus er volgt vast een mooie volgende stap. Voor nu is dit het inzicht waar ik het mee moet of mag doen!