Vanmorgen moest ik mijn medicijnen halen voor mijn schildklieraandoening en ik werd getriggerd door een medewerkster die zo opging in haar werk dat ze de zorgen die de vrouw voor haar uitte totaal niet hoorde. De vrouw haalde medicijnen op voor haar man. Toen de medewerkster haar de medicijnen gaf vermelde ze dat de bijwerkingen hartkloppingen en hartritmestoornissen konden veroorzaken. Ik zag de vrouw nerveus met haar handen over elkaar heen wrijven terwijl ze licht onzeker zei; Oh, maar mijn man heeft net een hartinfarct gehad.” Waarop de medewerkster al kauwend op haar kauwgom zei; Oh maar hij kan ook gewoon ……….., de naam van het andere medicijn weet ik niet meer, door blijven gebruiken”.
Dat was alles, ze pakte de medicijnen en gaf alles aan de vrouw, die nogal vertwijfeld weg liep van de balie. Ik voelde haar onzekerheid en was plaatsvervangend boos. Nu weet ik dat boos zijn niet echt helpend is, maar zijn we zo ver van elkaar verwijderd? Zijn we zo ver van elkaar verwijderd dat een geruststelling niet nodig is. En dan al die medicijnen die ook aangeven hoever we van ons zelf af staan. We gebruiken pillen, maar gaan niet echt opzoek naar de oorzaak.
Ik was echt even heel verdrietig en wilde bijna weglopen en mijn medicijnen laten staan. Maar ook ik zit in het gezondheidssysteem en vind alternatieven nog steeds moeilijk te vinden. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren naar mijn lichaam en zo gezond mogelijk te leven en als ik wat heb, hoofdpijn, pijnlijke spieren, vermoeidheid of buikpijn dan probeer ik stil te zijn en te luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft. Toch heeft deze wereld stilte nodig en rust, om dichter bij onszelf te komen en daardoor ook dichter bij elkaar!
Liefs Marianne