Ik zit op een terras.. in mijn eentje. Ik ben hier niet zonder slag of stoot gekomen. Bijna was ik Oosterwolde uit en toch maar weer omgedraaid. De kippen bleven maar in mijn hoofd spoken. Sinds een paar dagen lopen ze vrij over ons erf en elke dag durven ze een stukje verder. Moest ik ze niet toch maar even in het hok doen. Stel je voor dat de buurkatten ze pakten. Oké, ik had al snel door dat ik zo niet rustig van mijn me-time kon geniet. Dus terug naar huis, kippen in het hok, de paardjes toch nog maar wat hooi gegeven en toen op pad.
De hele weg gingen er allemaal beren door mijn hoofd. Ik had nog zoveel te doen, ik kon toch niet zomaar weg gaan en ergens gaan koffie drinken… in mijn eentje. Misschien toch maar iemand bellen om af te spreken. Wat moest ik tegen Daniel zeggen…hij aan het werk en ik op het terras, dat is gek. En zo spookten er nog duizenden gedachten door mijn hoofd, allemaal bedoeld om mijn voornemen te vernietigen.
Maar ik heb het gehaald en zit hier. Een beetje misselijk van het gebak omdat ik nog niet had ontbeten, maar hé.. ik ben er nu toch, laat ik er dan alles maar uithalen.
Op twee moeders met kleine kinderen na, zitten er allemaal mensen die boven de 70 zijn. En ik zit er tussen. Ik hoor een stel, of eigenlijk alleen de vrouw praten over mensen die ze kent en alle nieuwtjes die ze over hun heeft gehoord. De man kijkt ongeïnteresseerd om zich heen. Een ander stel is al minimaal 10 minuten aan het klagen over mensen in de buurt. De vrouwen hebben allemaal een kort grijs kapsel en een ongeïnteresseerd lijkende man. Eenheidsworsten noem ik ze stiekem in gedachten en moet een beetje lachen. Zou je na je 70ste veranderen in zo’n worst? Of is onze generatie anders en zie je de punkers, gabbers alto’s en hipsters over 30 jaar nog terug in de kleding en kapsels? Of krijg ik ook zo’n kort grijs kapsel en een ongeïnteresseerde man? Toch heeft het iets vertrouwds en voel ik me fijn. Het hadden mijn opa en oma kunnen zijn. Ik ben benieuwd, ik wil graag geloven dat iedereen zichzelf blijft en zich dus ook blijft uiten in kleding en gedrag en dat wij later echt met zo’n divers gezelschap op het terras zitten. We zullen het meemaken. Het voelt wel erg rustig zo tussen deze generatie, ik hoef me niet te vergelijken of druk te maken wat ze van me vinden. Want druk maken doe ik nog te vaak, al wordt dat steeds minder en kan ik steeds beter alle delen van mezelf omarmen. En onder deze menselijke bovenlaag zijn we ook één grote eenheidsworst, een eenheidsworst van Liefde, hoe geruststellend is dat?! Heerlijk.
Ik geniet nog even van mijn koffie en ga dan weer terug naar mijn beestenboel, ik weet wel dat dit vaker gaat voorkomen. Kom je koffie drinken en dan nu een keer met mezelf!
Liefs Mij