Ik krijg het warm, ik voel me licht in mijn hoofd, mijn handen lijken niet van mij te zijn. Alles is op afstand, geen verbinding meer. Mijn adem zit hoog en ik word bang. Bang om out te gaan, de controle te verliezen, mezelf te verliezen. Help ik wil dit niet. De angst verdrijft mijn logische denken, alleen nog een gevoel van paniek over het verlies van controle dat ik voel. Door ademen, gewoon door ademen klinkt het ergens in mijn hoofd, maar die stem geloof ik niet. Ik voel dat het erger wordt en vraag me af wie ik moet bellen. 112 of mijn ouders, ik moet iets doen anders…tja wat anders..ga ik dood. Nee, ik ga niet dood, ik wil niet dood. Hoe moet het zonder mij, Aimee, de paardjes, ik kan nog niet weg. Mij handen tintelen en mijn voeten voel ik niet meer. Praten voelt als overgeven en ik weet niet meer hoe ik moet bewegen. Gevangen in mijn lichaam, gevangen in dit gevoel. Het lijkt uren te duren, maar het zijn minuten. Ik beweeg bewust mijn voeten en mijn handen, het gevoel komt terug. En langzaam, heel langzaam land ik weer in mijn lichaam, het voelt alsof ik een marathon heb gelopen zo moe ben ik nu.
Slapen wil ik, niet meer denken niet meer voelen, nu even niet.
Een paniekaanval, het overkwam me zo plotseling. Maanden verlangde ik naar alleen zijn, me terug te trekken in mezelf. Waarom precies wist ik niet, maar het verlangen was zo sterk dat ik dit zeker het universum in heb geslingerd. Wat je echt diep van binnen verlangt gaat gebeuren, zo ook het antwoord op mijn verlangen naar alleen zijn. Mijn schoonouders waren in Curacao en Daniël wilde wel graag heen. Dat zei hij op een avond en voordat ik kon nadenken zei ik, moet je doen! En in het kort gezegd een paar weken later zaten we in de auto op weg naar Schiphol om hem weg te brengen. Het ging vrij snel en voor we het wisten waren Aimee en ik op de terugweg naar huis.
Toen begon het, in de auto op de snelweg, mijn eerste paniekaanval. Ik heb de auto op een gegeven moment op een parkeerplaats gezet. Er stond ook een politieauto en ik weet nog dat ik dacht, mooi als er echt iets gebeurd is er politie. Gelukkig zakte het toen weer af en konden Aimee en ik veilig naar huis rijden.
Maar s’nachts gebeurde het weer, toen voelde ik me helemaal alleen. In het donker en wie zou ik kunnen bellen. Heel stil ben ik blijven liggen, ik durfde me niet te bewegen en ben gelukkig weer in slaap gevallen. De volgende morgen toen Aimee naar school was heb ik het toegelaten, alles wat er moest zijn. Ik heb muziek opgezet en ben gaan dansen, schreeuwen, huilen net zolang tot ik weer wat controle had. Zo heb ik de dagen doorgebracht en voor mijn gevoel overleefd tot woensdag. Dat was de dag dat ik meer ruimte voelde, alsof er lichtheid was gekomen in mijn lichaam.
De dagen die volgden werd het me steeds duidelijker. Mijn verlangen om alleen te zijn kwam van een plek die dieper ging dat mijn mind. Hier was mijn ware Zelf, mijn essentie aan het werk. Er was iets in mij dat verlangde om gezien te worden, gehoord, aangeraakt, geheeld wilde worden. Te lang had het in het donker gezeten, wachtend op een moment om naar boven te komen. En met mijn vraag om even alleen te zijn greep het zijn kans. Mijn lichaam had ik verwaarloosd, niet gezien, niet aangeraakt. En nu kon ik er niet meer om heen, ik moest bewegen, dansen, huilen, schreeuwen en beminnen, mijn mooie prachtige lichaam die er altijd voor me is, me draagt. Hoe was ik zo verwijderd geraakt van mijn lichaam en dus van mezelf. Jaren lees ik boeken, ga ik naar therapie, snap ik waarom ik doe wat ik doe. Maar mijn lichaam was ik vergeten, ik dacht dat ik het met mijn hoofd kon fiksen, dat ik door te analyseren wel beter zou worden. Want als ik het snapte kon ik het veranderen. Deels was dit waar, maar om echt naar mijn ware Zelf te gaan, naar de essentie van wie ik ben moet ik voelen en voelen kan alleen met mijn lichaam. Jaren had ik mijn ware gevoel weggestopt en nu kon dat niet meer. En dus ging ik met de billen bloot, letterlijk en figuurlijk. Dansen door de kamer, luid meezingen op mijn muziek, huilend liggend op het kleed, naakt voor de spiegel. Het was heftig maar oh zo nodig. Nu weet ik waar ik moet zijn voor echte heling, voor mijn ware Zelf.. in mijn lichaam. Dit is pas het begin en ik ben er onwijs dankbaar voor!! <3