Vandaag werd ik geraakt op een plek die al jaren blauw is. De plek van het niet goed genoeg zijn. En dat is goed, want dan kan het helen. Nu ik het zie en kan benoemen is het ok.
Vandaag hadden we een oefendag van mijn opleiding aan de Gelukkige Ruiteracademie. Altijd super leuk en super gezellig, wat ook niet moeilijk is als je de leukste klasgenootjes ever hebt!
Onze juf zit in Spanje en dus werd ze ingebeld en kon ze met ons meekijken tijdens de tweede lesklant. Mijn klasgenootje was de ruitercoach en ik de secondant. Het ging na een wat stuntelig begin, waarin ik nog erg spartelde met de intake, erg goed. En na de les gingen we het evalueren met onze juf. De eerst zin dat ze sprak was waarom mijn klasgenoot het weer van mij overnam. ( disclaimer..het is mijn interpretatie )
Ik ontkende dat en vertelde dat ik de secondant was en dat mijn klasgenoot de les zou doen. Mijn juf zei meteen dat ze dat niet had begrepen en ging vervolgens de les bespreken.
Toen gebeurde het, mijn vervelende steen in mijn maag begon het over te nemen. Zie nou wel, zo kijkt ze tegen je aan, ze vindt iedereen stoer maar ik ben niet dapper genoeg. Er was een moment dat ik zelfs wat misselijk was.
Toen besloot ik het te zeggen, te vragen wat ze ermee bedoelde. Iets wat ik eigenlijk nooit doe, maar wel vaker zou moeten doen. In je hoofd is het ALTIJD veel erger. En natuurlijk had ze het niet door gehad en niet zo bedoeld. Nu kon ik dat tenminste achter me laten en kijken naar mijn eigen stuk wat blijkbaar aandacht nodig had!
Dus klikte ik mijn zaklamp aan en ging het donkerte in. Hoe komt het dat ik snel geraakt werd door iets wat niet zo bedoeld was? In dit geval vond ik mezelf eigenlijk al niet dapper genoeg en had ik voor mijn gevoel het veel beter moeten doen. Ik had al zoveel dingen naar mezelf geroepen over deze dag, over het oefenen en over dat ik al minder was dan de rest. Dus zonder dat iemand om me heen mij naar beneden haalde was ik daar zelf al mee bezig. En eigenlijk was deze opmerking een bevestiging maar wilde ik het eigenlijk niet zien en dus gaf ik mijn juf de schuld van mijn geraaktheid. En gelukkig maar want hierdoor werd er in ieder geval één overtuiging de prullenbak ingegooid. En naar de rest mag ik zelf kijken. Het gaat niet over beter en slechter, het gaat over mijn idee over mijzelf. En blijkbaar zet ik mezelf graag op de laagste plaats. Omdat het een gewoonte is maar ook omdat ik dan me kan blijven verschuilen voor mijn fouten die ik maak. Perfectionisme ligt daar te loeren. Alleen als ik het goed kan ben ik goed genoeg en tel ik mee. Maar ik mag fouten maken en zeker die dag, daarvoor waren we daar. Het schrijven en kijken naar wat er gebeurd heelt me en maakt me vrij. Vrij om te lachen om mijn gedrag, het minder zwaar te maken en meer te gaan spelen. Het maakt me dapperder omdat ik het toch aandurf om mezelf bloot te geven en mijn gevoel te uiten. Want alles in mij mag er zijn.
