Kwetsbaar een term die je best vaak hoort als het om spiritualiteit gaat. Maar eigenlijk heb ik heel lang niet echt geweten hoe het is om kwetsbaarheid toe te laten in mijn leven. Ik dacht dat ik, door veel over mijzelf te vertellen, over mijn onzekerheden en mijn struggles, dat dat kwetsbaar zijn was. Maar hoe waar al die verhalen ook waren, het zijn verhalen. Het echte kwetsbare verschijnt in het nu, in het moment. Waar dat moment ook is en met wie je dan ook bent. Want als je verhalen verteld is dat meestal in de verleden tijd en dan is het al voorbij. Dus ook de gevoelens zijn al voorbij. Kwetsbaar zijn is voor mij in het nu, wanneer ik schaamte voel en dat benoem en er in ga staan. In de schaamte in het moment. Het is eng en bevrijdend tegelijk. Dit kan met alle gevoelens, met angst, verdriet, vreugde en pijn. Om er dan gewoon te zijn, te laten zien al is het aan jezelf, je diepste waarheid van dat moment. Dat is voor mij kwetsbaar, omdat het zo puur is, zo waar en zo rauw. Dan kun je niet zeggen, zo bedoelde ik het niet of het afzwakken of aandikken omdat dat beter klinkt. Dan is het precies zoals het is, zonder de lagen van fatsoen.
Je kern blootgelegd voor jezelf en/of voor die ander. Dat is voor mij kwetsbaarheid in al haar kracht!
